عزاداری برای امام حسین

بنظرم خیلی از عزاداریا انقد که ظلم میکنه به حقیقت قدسی امام حسین و عبرت و درس عاشورا، خدمتی نمیکنه اشک و گریه اگه از سر معرفت باشه، ثواب دارہ و الا جو گیری ِ صرف، یا به تعبیری اشکی که صرفا نتیجه یک "حال" باشه ارزشی نداره
و علت اینکه میگم اشک از سر جوگیری ارزشی ندارہ، اینه که نتیجه ش فقط جوگیری ِ بیشتره و خود خوب بین هس، و الا اگه ھمین اشک( ِ ازسر جوگیری) معرفت و مقامی در پی داشته باشه به تبع پاداشیھم خاھد داشت
و از طرفی هم معتقدم که این حسی که از شرکت در یه مراسم عزاداری به ما دست میده و ازون بعنوان "حال روحانی" یاد میکنیم و ویژگی مثبت یه مراسم عزاداری میدونیم؛ 
ارزش چندانی نداره و ویژگی ِ مثبتی هم تلقی نمیشه و حتی شاید بشه از اون به یک ویژگی منفی یاد کرد و به همین علت اکثر (قریب به اتفاق) مراسم های عزاداری که برپا میشه ارزش چندانی نداره

انسان کامل

انسان برای طی مسیر کمال همواره دو مشکل داشته است، که این دو مشکل در حقیقت یک مشکل اند
مشکل اول این بوده است که خدا را نشناخته است اما چرا خدا را نشناخته است چون خود را نشناخته است چرا که راهی برای شناخت خدا جز شاخت انسان وجود ندارد هیچ پدیده ای در عالم آفرینش نیست که بتواند ظرف معرفی خدا بشود همه آیات الهی اند اما هیچکدام نمیتوانند تجلی همه اسما الهی باشد که اگر کسی او را شناخت خدا را شناخته باشد

اگر کسی خودش رو شناخته باشد بلافاصله خدارا خواهد شناخت، همزمان خواهد خدا را خواهد شناخت و کسی که خدا را بشناسد لحظه ای در مسیر کمال فروگذار نخواهد بود

اما میخاهیم خودمون رو بشناسیم. یعنی انسان را بشناسیم. انسان را چگونه میشود شناخت؟ از روی همین ادمایی که میبینیم میشود انسان را شناخت؟ 7میلیارد انسان روی کره زمین درمقابل خودتون بگذارید.

درحالات و روحیات و کردار انها دقت کنید. به همه حالات انها احاطه پیدا کنید. و همه علم خودتون رو کنار هم بگذارید ایا میتوانید بگویید که انسان را شناخته اید؟ قطعا پاسخ منفی است.

خدای متعال در این راه انسان را تنها نگذاشت. انسان را رها نکرده. دست انسان را گرفته است. در شناخت انسان به انسان کمک کرده است. چجور کمک کرده است؟؟ خیلی ساده ست. خدای متعال انسان کامل را بعنوان مظهر همه اسماء خودش آفرید و در برابر بشریت قرار داد. تا دست او را بگیرد. راهنمای او باشد. الگوی او باشد. و بالاتر واسطه انتقال همه زیبایی ها از خدا به عالم هستی باشد. اگر انسان کامل خلق نمیشد. خلق انسان بی معنا بود و به همین ترتیب خلق همه عالم.

خدا عالم را افرید برای انسان، انسان را برای خودش، و برای اینکه انسان بالا برود نیاز مند انسان کامل است؛ پس همه آفرینش خلق شد برای انسان کامل لو لاک لما خلقت افلاک و لو لا علی لما خلقتک و لوو لا فاطمه لما خلقتکما. اگر بنا بود امامی آفریده نشود همه این خلق بی حاصل و عبث بود. انسان کامل ظرف معرفی خداست. تجلی است. تجلی علم خدا، رحمت خدا و همه اسماء الهی. اصلا امام واسطه فیض خداست یعنی هیچ خیری و فیضی به هیچ موجودی از علم نمیرسد جز بواسطه وجود امام. یعنی هرچه که در عالم میبینیم بواسطه وجود امام است اگر امام نباشد حیاتی وجود ندارد. هستی وجود ندارد. چون اول فیض اصل وجود است. هیچ ذره ای در عالم خالی از وجود امام نیست چرا که اگر از وجود امام خالی باشد محو خواهد شد. امام خدا نیست مخلوق خداست اما وقتی خوب نگاه میکنی میبینی که خداست، به این معنا که تجلی تمام اسماء خداوند است.

اما عزیزان من، مشکل اینست که هنوز برای ما امام یک وجود ناشناخته است...!